కార్తీక పురాణము 4వ అధ్యాయము

దీపారాధన మహిమ

ఈ విధముగా వశిష్ఠుడు కార్తిక మాస వ్రతము యొక్క మహిమ వల్ల బ్రహ్మరాక్షస జన్మనుండి కూడా విముక్తి నొ౦దెదరని చెప్పుచుండగా జనకుడు ‘మహితపస్వీ! తమరు తెలియజేయు యితిహాసములు వినిన కొలది తనివి తీరకున్నది. కార్తీకమాసములో ముఖ్యముగా యేమేమి చేయవలయునో, యెవరినుద్దేశించి పూజ చేయవలయునో వివరింపుడు’ అని కోరగా వశిష్ఠుల వారు యిట్లు చెప్పదొడగిరి.

జనకా! కార్తీక మాసమందు సర్వసత్కార్యములనూ చేయవచ్చును. దీపారాధన మందు అతి ముఖ్యము. దీని వలన మిగుల ఫలము నొ౦దవచ్చును. శివకేశవుల ప్రీత్యర్థము, శివాలయమునగాని, విష్ణ్వాలయమునందుగాని దీపారాధనము చేయవచ్చును. సూర్యాస్తమయ మందు, అనగా, సంధ్య చీకటిపడు సమయమున శివకేశవుల సన్నిధినిగాని ప్రాకారంబున౦దుగాని దీపముంచినవారు సర్వపాపములను పోగొట్టుకొని వైకుంఠ ప్రాప్తినొ౦దుదురు. కార్తిక మాసమందు హరిహరాదులు సన్నిధిలో ఆవునేతితోగాని, కొబ్బరినూనెతోగాని, విప్పనూనెతోగాని, యేదీ దొరకనప్పుడు అముదముతోగాని దీపము వెలిగించి వుంచవలెను. దీపారాధన యే నూనెతో చేసిననూ మిగుల పుణ్యత్ములుగాను, భక్తిపరులగాను నగుటయేగాక అష్టయిశ్వర్యములూ కలిగి శివసన్నిధి కేగుదురు. ఇందు కొకకథ గలదు, వినుము.

శతృజిత్కథ

పూర్వము పాంచాలదేశమును పాలించుచున్న రాజుకు సంతతి లేక అనేక యజ్ఞయాగాదులు చేసి, తుదకు విసుగుజెంది గోదావరీ తీరమున నిష్ఠతో తపమాచరించుచుండగా నచ్చుటకు పిప్పలాదుడను మునిపుంగవుడు వచ్చి “పాంచాల రాజా! నీవెందులకింత తపమాచరించుచున్నావు? నీకోరిక యేమి?” యని ప్రశ్ని౦చగా, “ఋషిపుంగవా! నాకు అష్టయిశ్వర్యములు, రాజ్యము, సంపదావున్ననూ, నావ౦శము నిల్పుటకు పుత్రసంతానము లేక, కృంగి కృశించి యీ తీర్ధస్థానమున తపమాచరించుచున్నాను” అని చెప్పెను. అంత మునిపున్గావుడు “ఓయీ! కార్తికమాసమున శివసన్నిధిని శివదేవుని ప్రీతి కొరకు దీపారాధనము చేసినయెడల నీ కోరిక నెరవేరగలదు” యని చెప్పి వెడలిపోయెను.

వెంటనే పాంచాలరాజు తన దేశమునకు వెడలి పుత్రప్రాప్తికై అతి భక్తితో శివాలయమున కార్తీకమాసము నెలరొజులూ దీపారాధన చేయించి, దానధర్మాలతో నియమానుసారముగా వ్రతము చేసి ప్రసాదములను ప్రజలకు ప౦చిపెట్టుచు, విడువకుండా నెలదినములూ అటుల చేసెను. తత్పుణ్యకార్యమువలన నారాజు భార్య గర్భవతియై క్రమముగా నవమాసములు నిండిన తరువాత నొక శుభముహూర్తమున నొక కుమారుని గనెను. రాజకుటు౦బీకులు మిగుల సంతోషించి తమ దేశమంతటను పుత్రోత్సవములు చేయించి, బ్రాహ్మణులకు దానధర్ములు జేసి, ఆ బాలునకు ‘శత్రుజి’ యని నామకరణ ము చేయించి అమిత గారాబముతో పెంచుచు౦డిరి. కార్తీకమాస దీపారాధన వలన పుత్రసంతానము కలిగినందువలన తన దేశమంతటను ప్రతి సంవత్సరము కార్తికమాస వ్రతములు, దీపారాధనలు చేయుడని రాజు శాసించెను.

రాకుమారుడు శత్రుజి దినదిన ప్రవర్థమానుడగుచు సకల శాస్త్రములు చదివి, ధనుర్విద్య, కత్తిసాము మొదలగునవి నేర్చుకొనెను. కాని, యవ్వనము రాగానే దుష్టుల సహవాసము చేతను, తల్లితండ్రుల గారాబము చేతను తన కంటికింపగు స్రీలకు బలాత్కరించుచు, యెదిరించిన వారిని దండి౦చుచు తన కమావా౦ఛ తీర్చుకొనుచుండెను.

తల్లితండ్రులు కూడా, తమకు లేక లేక కలిగిన కుమారుని యెడల చూచీచూడనట్లు – వినీవిననట్లు వుండిరి. శతృజి ఆరాజ్యములో తన కార్యములకు అడ్డు చెప్పువారలను నరుకుదునని కత్తి పట్టుకుని ప్రజలను భయకంపితులను జేయుచుండెను. అటుల తిరుగుచుండగా నొకదినమున నొక బ్రాహ్మణపడుచును చూచుట తటస్థించెను. ఆమె ఒక ఉత్తమ బ్రాహ్మణ పడుచును చూచుట తటస్థించెను. ఆమె ఒక ఉత్తమ బ్రాహ్మణుని భార్య, మిగుల రూపవతి. ఆమె అందచందములను వర్ణి౦చుట మన్మధునకైననూ శక్యము గాదు. అట్టి స్రీ క౦టపడగానే రాజకుమారుని మతి మందగించి కోయ్యబోమ్మవలె నిశ్చేష్టుడై కామవికారముతో నామెను సమీపించి తన కామవా౦ఛ తెలియచేసెను. ఆమె కూడా నాతని సౌందర్యానికి ముగ్దురాలై కులము, శీలము, సిగ్గు విడిచి అతని చెయ్యి పట్టుకొని తన శయన మందిరానికి తీసుకొనిపొయి భోగములననుభవించెను. ఇట్లొకరికొకరు ప్రేమలో పరవశులగుటచేత వారు ప్రతి దినము నర్దరాత్రివేళ ఒక అజ్ఞాతస్థలములో కలుసుకొనుచు తమ కామవా౦ఛ తీర్చుకొనుచు౦డిరి. ఇటుల కొంతకాలం జరిగెను. ఎటులనో యీ సంగతి ఆమె మగనికి తెలిసి, పసిగట్టి, భార్యనూ, రాజకుమారునీ ఒకేసారిగా చంపవలయునని నిశ్చయించి ఒక ఖడ్గమును సంపాదించి సమయము కొరకు నిరీక్షించుచు౦డెను.

ఇట్లుండగా కార్తిక శుద్ధ పౌర్ణమి రోజున ఆ ప్రేమికులిరువురును శివాలయమున కలుసుకొనవలెనని నిర్ణయి౦చుకొని, యెవరికి వారు రహస్యమార్గమున బయలుదేరిరి. ఈ సంగతి యెటులో పసిగట్టిన బ్రాహ్మణుడు అంతకుముందే కత్తితో సహా బయలుదేరి గర్భగుడిలో దాగియుండెను. అ కాముకులిద్దరును గుడిలో కలుసుకొని గాఢాలింగన మొనర్చుకొను సమయమున “చీకటిగా వున్నది, దీపము౦డిన బాగుండును గదా”,యని రాకుమారుడనగా, ఆమె తన పైటచెంగును చించి అక్కడనున్న ఆముదపుప్రమిదలో ముంచి దీపము వెలిగించెను. తర్వాత వారిరువురునూ మహానందముతో రతిక్రీడలు సలుపుటకు వుద్యుక్తులగుచుండగా, అదే యదనుగా నామె భర్త, తన మొలనున్న కత్తితీసి ఒక్క వ్రేటుతో తన భర్యనూ, ఆ రాజకుమారుని ఖండించి తానుకూడా పొడుచుకుని మరణించెను. వారి పుణ్యం కొలది ఆ రోజు కార్తికశుద్ధ పౌర్ణమి, సోమవారమగుటవలనను, ఆ రోజు ముగ్గురునూ చనిపోవుటవలననూ శివదూతలు ప్రేమికులిరువురిని తీసుకొని పోవుటకునూ – యమదూతలు బ్రాహ్మణుని తీసుకొని పోవుటకునూ అక్కడకు వచ్చిరి. అంత యమదూతలను చూచి బ్రాహ్మణుడు “ఓ దూతలారా! నన్ను తీసుకొని వెళ్ళుటకు మీరెలా వచ్చినారు? కామా౦ధకారముతో కన్ను మిన్ను తెలియక పశుప్రాయముగా వ్యవహరించిన అ వ్యభిచారుల కొరకు శివదూతలు విమానములో వచ్చుటేల? చిత్రముగా నున్నదే!” అని ప్రశ్నించెను. అంత యమకింకరులు “ఓ బాపడా! వారెంతటి నీచులైననూ, యీ పవిత్రదినమున, అనగా, కార్తికపౌర్ణమీ సోమవారపు దినమున తెలిసో తెలియకో శివాలయములో శివుని సన్నిధిని దీపం వేలిగించుట వలన అప్పటి వరకూ వారు చేసిన పాపములన్నియును నశి౦చిపోయినవి. కావున వారిని కైలాసమునకు తీసుకొనిపోవుటకు శివదూతలు వచ్చినారు” అని చెప్పగా – యీ సంభాషణమంతయు వినుచున్న రాజకుమారుడు “అలా యెన్నటికిని జరుగనివ్వను. తప్పొప్పులు యేలాగున్నప్పటికి మేము ముగ్గురమునూ ఒకే సమయములో ఒకే స్థలములో మరణి౦చితిమి. కనుక ఆ ఫలము మా యందరికి వర్తి౦చవలసినదే” అని, తాము చేసిన దీపారాధన ఫలములో కొంత అ బ్రాహ్మణునకు దానము చేసెను. వెంటనే అతనిని కూడా పుష్పక విమాన మెక్కించి శివసాన్నిద్యమునకు జేర్చిరి.

వింటివా రాజా ! శివాలయములో దీపారాధన చేయుట వలన ఆ ప్రేమికులు చేసిన పాపములు పోవుటయేగాక, కైలాసప్రాప్తి కూడా కలిగెను. కాన, కార్తిక మాసములో నక్షత్రమాల యందు దీపముంచిన వారు జన్మరాహిత్యమొ౦దుదురు.

ఇట్లు స్కాంద పురాణా౦తర్గత వశిష్ఠప్రోక్త కార్తీక మహాత్మ్యమందలి నాలుగో అధ్యయము- నాల్గవ రోజు పారాయణము సమాప్తం